Zoals we hem kennen
Het eerste kwartier was het obligate Trump bashing. Wat minder in mijn smaak viel wat dat was meer het zwart-wit werk.
Maar eens daar voorbij was Michael weer herkenbaar in zijn harde maar grappige manier om de pijnlijke realiteit van onze inlandse politiek blood te leggen.
Waarbij hij de ambassadeur wil zijn van wat meer grijs in deze post-facts zwart-wit wereld.
Persoonlijk mag het nog iets radicaler maar misschien is dat nog iets te gevoelig voor politiek correct Vlaanderen?
